Μέλος γλυκύ. Απ᾿ τη στοά του Θησείου... στην Αποβάθρα της γραμμής 3.

Μέλος γλυκύ. Απ᾿ τη στοά του Θησείου... στην Αποβάθρα της γραμμής 3.

μικρές σκέψεις

Τα βήματά σου αργά αλλά ανάλαφρα, καθώς κατηφορίζεις, Κυριακή απόγευμα, τις σκάλες του Σταθμού του Μεγάρου, ως την αποβάθρα της γραμμής Αιγάλεω - Αεροδρόμιο. Ανάλαφρα, από την πρόσφατη ευωχία. Θερμοί εναγκαλισμοί προδίδουν  ανάμεικτα συναισθήματα. Όψεις ανταλλάζουν θαρραλέες ματιές, χείλη τρυφερούς ασπασμούς. Επιθυμείς να συγκρατήσεις το τελευταίο αντίκρυσμά τους, όπως προσπάθησες άλλοτε να κρατήσεις στους μυκτήρες σου, εαρινού κηπαρίου το άρωμα το μεθυστικό!
 Αδύνατοι αποχαιρετισμοί ακούγονται...
Εντός ολίγου, βρίσκεσαι στην αποβάθρα. Ο χρόνος έχει σταματήσει μέσα σου, όλα τριγύρω φαίνονται τόσο σιωπηλά, σχεδόν αθόρυβα. Μα τη σιγή διακόπτει ένας μέλος γλυκύ, τόσο οικείο και τόσο γνωστό. Διαπερνά όλη τη σήραγγα καθώς ακούγεται απ' τα μεγάφωνα του Σταθμού...
Να 'ναι το γλυκύ Νάϊ; Το ''ἥμερον, τὸ ταπεινόν, τὸ πρᾷον, τὸ τὸ φιλάνθρωπον'';

''Κάτω εἰς τὸ βάθος, εἰς τὸν λάκκον, εἰς τὸ βάραθρον, ὡς κελάρυσμα ρύακος εἰς τὸ ρεῦμα, φωνὴ ἐκ βαθέως ἀναβαίνουσα, ὡς μύρον, ὡς ἄχνη, ὡς ἀτμός, θρῆνος, πάθος, μελῳδία, ἀνερχομένη ἐπὶ πτίλων αὔρας νυκτερινῆς, αἰρομένη μετάρσιος, πραεῖα, μειλιχία, ἄδολος, ψίθυρος, λιγεῖα, ἀναρριχωμένη εἰς τὰς ριπάς, χορδίζουσα τοὺς ἀέρας, χαιρετίζουσα τὸ ἀχανές, ἱκετεύουσα τὸ ἄπειρον, παιδική, ἄκακος, ἑλισσομένη, φωνὴ παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνοῦ χειμαζομένου, λαχταροῦντος τὴν ἐπάνοδον τοῦ ἔαρος''.

Δάκρυ ζεστό φτάνει στην άκρη του ματιού. 

Μα ο συρμός στον οποίο θα επιβιβαστείς, σε λίγο καταφθάνει. Και καθώς πλησιάζει, ακούς τον αέρα που στροβιλίζεται γύρω του να ψυθιρίζει... Μποὺ ντουνιὰ τσὰρκ φιλέκ...    ενώ αντικρύ, ο άλλος συρμός απαντά...  Ἄσκ ὀλσοὺν τσιβιρινέκ.

(Παραθέματα από το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη, Ξεπεσμένος Δερβίσης).