Ἔρως
καὶ μέθη καὶ χαρὰ!
Ἰδοὺ τὸ σύμπαν καὶ ἡ φύσις˙
ὁ βίος σου πικρὸς περᾷ,
ἓν ἐξ αὐτῶν ἂν λησμονήσῃς.
Βλέπεις τὴν γῆν, τὸν οὐρανὸν,
ἐν μαγικῇ τινι ἑσπέρᾳ;
τὸ χρῶμα των τὸ γαλανὸν
μιᾷ φωνῇ σοι λέγει, ἔρα.
Κόρην φαιδρὰν βλέπεις ἐκεῖ;
Τὸ μαῦρον ὄμμα της σοῦ κλείει˙
Γελᾷ δειλή, νέκταρ γλυκύ,
καὶ ὅλον αἴφνης σὲ μεθύει.
Καὶ ὅταν χείλη φθονητὰ
ὅλος ζωὴ φιλεῖς ἠρέμα,
ὅλ᾿᾿ ἡ ψυχή σου
δὲν σκιρτᾷ,
ὡς μειδιᾷ τὸ λάμπον βλέμμα;
Ἔρως καὶ μέθη καὶ χαρά!
Ἰδοὺ τὸ σύμπαν καὶ ἡ φύσις˙
γελᾷ ὁ πίνων καῖ ἐρᾷ,
γέλα καὶ πίνε ν᾿
ἀγαπήσῃς.
Ἀλ. Μωραϊτίδη
