|
ΨΗΛΑΦΩ Τ’ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ
ΕΠΟΧΩΝ
Σπηλιά:
μιλιά αστηχεί σταλακτιτών
φωνές
πετραίων περιστεριών, δεν ήσουν Σύ
κι
ανήσυχος φωνάζω.
Μονάχος
ειμ’ εδώ, πόσους αιώνες;
Ψηλαφώ
τ’ απολιθώματα εποχών για να σε βρω
βαθύ
σκοτάδι
μα
η μορφή σου που ‘μεινε ανθρώπινη πολύ
απομεινάρι
δόνησης που μ’ οδηγεί στη Γη
ξανά
να σ’ ανταμώσω σ’ αλλαγή.
Σπηλιά:
της λησμονιάς η έξοδος που να ‘ναι; θα τη βρώ;
Του
χρόνου η περιπέτεια νέφος περαστικό:
η
οντική σου ευγένεια το χάος θα γεφυρώσει.
Ζήσης Οικονόμου
|