|
ΥΠΕΡΜΟΝΤΕΡΝΑ
ΣΤΑΥΡΩΣΗ
Σε δομή αντισηψίας
χώρος δίχως χώμα κι ουρανό.
Μηχανή περιστρεφόμενη, ηλεκτρολαός
συνθετικά λουλούδια
σε θάλαμο λείο, στελέχη κουμπιών
το επιτελείο μεγαλείο
παίζει σε σκάκι λαούς
Απειλούν διαστημόπλοια το αστάθμητο και Άγνωστό
εύκοσμες κούκλες γελούν, πλαισιώνουν την Έκβαση
μολυσμένος αέρας εμφυσά στεναγμούς
Στ’ ατσάλινο Είδωλο.
Σε τράπεζα στρογγυλή κομψά μπιμπελό :
ΣΥΜΠΟΣΙΑ
χάπια «ισμοί», ρεαλισμοί, σεισμοί
ΥΠΝΟΣ
δείπνος μυστικός :
ανθρώπων στεναγμοί του Τώρα και το Εδώ
διαπιστώνουν τον ασύλληπτο Τρόμο.
Χαρτένιοι, λασπένιοι γενναίοι μας ήρωες
αποδράσεων έργα και τέρατα
της ανεπίγνωστης Φοβίας.
Αλαλάζουν και σφάζουν τον Ήχο στον τοίχο τα κύμβαλα
Γολγοθάς
σταύρωση ηλεκτρονική, υπερμοντέρνα
Ψιχάλες, στάλες καπνού, νου
σχισμένου παράνοου θύελλα
πίσσα το δάκρυ στην άκρη του Βάραθρου
στοργικά μας προστατεύεις διεθνώς, θεά
πυρηνική Ομπρέλα.
Επιτάχυνση ποιανής
μηχανής ιστορικής αναμονής
ποιο χέρι και νους
αίσθημα ποιο
θωπεία που λανθάνει ανυπέρβλητα
ποια
έχει συλλάβει κι εκτελεί την τέτοια κόλασή μας;
Αιθρία Σιγή
στοργή
ακοσμική ενέργεια καθαρή
συμπονεί και περιμένει.
Ζήσης Οικονόμου
|
|
ΑΚΟΥ ΤΗΝ
ΚΑΜΠΑΝΑ
Σ’ αιθέρια πλάτη ο Ήχος
γαλήνη του νου
ρυθμός του παντός
μελωδία των κόσμων
ωκεανός χαράς στ’ απόβραδο
αρυπίδωτο κι άσπιλο θέαμα των υδάτων.
Ο Ήχος παντού
στο φωτεινό κωδωνοστάσι
άνεμοι θανάτου και ζωής
μαγνήτης ο Ήχος και σύνδεσμος
σε νέα Ιεριχώ το σύμπαν δονείται.
Ήχοι του απόβραδου, καμπάνα Εσπερινού
ξανά στη φλογισμένη σάρκα του πνεύματος
ονειρένιος ύμνος της μορφής
ανταύγεια θεία.
Ζήσης Οικονόμου
|
|
ΨΗΛΑΦΩ Τ’ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ
ΕΠΟΧΩΝ
Σπηλιά:
μιλιά αστηχεί σταλακτιτών
φωνές
πετραίων περιστεριών, δεν ήσουν Σύ
κι
ανήσυχος φωνάζω.
Μονάχος
ειμ’ εδώ, πόσους αιώνες;
Ψηλαφώ
τ’ απολιθώματα εποχών για να σε βρω
βαθύ
σκοτάδι
μα
η μορφή σου που ‘μεινε ανθρώπινη πολύ
απομεινάρι
δόνησης που μ’ οδηγεί στη Γη
ξανά
να σ’ ανταμώσω σ’ αλλαγή.
Σπηλιά:
της λησμονιάς η έξοδος που να ‘ναι; θα τη βρώ;
Του
χρόνου η περιπέτεια νέφος περαστικό:
η
οντική σου ευγένεια το χάος θα γεφυρώσει.
Ζήσης Οικονόμου
|
